Érase unha vez un reino chamado Galicia no que vivían paisanos la mar de felices que estaban ata os narices de comer perdices.
A pesar de ser un reino, estaba gobernado por un presidente electo, porque era un reino estatutario e sufraxista. Antes fora sufragado, é dicir, estaba baixo Fraga. E antes, botara moitos anos enfrancado en si mesmo.
Todo ía ben, ata que, un día, xurdiu un problema: nas despensas acabáronse as perdices e os paisanos, nada felices, quedaron con dous palmos de narices.
Como os gobernantes non souberon remediar a súbita carencia do avícola sustento, o pobo, que é quen máis ordena, ordenou que fosen destituidos. Como novo presidente elixiuse un home que ofrecía garantías polo seu apelido de ilustrado fabricante de bebidas carbonatadas, pola súa vocación de servivo público probada na extinción de incendios forestais, e polas convicións democráticas demostradas na resolución do problema idiomático coa implantación do cordial bilingüismo.
Como primeira medida para mitigar a crise perdicial, o presidente propúxose desfacerse da súa carruaxe de ouro blindada, herdada do anterior goberno desbalidor, e dos novecentos cabalos que tiraban dela. Co que se aforraría entre gasolina e alfalfa, poderían comer centos de persoas durante días e centos.
Pero non era suficiente. O Presidente esperaba que os principais do reino seguisen o exemplo e renunciasen a unha parte dos seus luxos e privilexios.Que príncipes e duques e princesas e marquesiñas cedesen ó erario público algúns dos seus castelos; que a Igrexa puxese o seu inxente tesouro terreal a disposición dos pobres de espírito e dos outros; que os banqueiros doasen unha parte dos seus bancos; que os empresarios se desprendesen dunha ínfima porcentaxe das súas ganancias; e que fixesen acto de solidariedade toda sorte de xentes que nos tempos das perdices gordas acumularan riquezas a mancheas amparados polas políticas de gobernos liberais e contemplativos. Pero ese xesto non se produciu. Uns fixeron oídos xordos, outros fixeron o avión, outros non tiñan cobertura e os demais estaban reunidos.
Ben ó contrario, aínda houbo que destinar parte do recadado coa venda da carruaxe a panos para enxugar as bágoas de banqueiros que notaban o descenso dos seus ingresos, dos empresarios que tiñan que despedir traballadores cos que se encariñan tanto, dos nobres que vían cuestionada a súa nobreza e dos bispos que botaban o día a Deus rogando e coa COPE dando.
O Presidente, dececpcionado mais non vencido, reuniu o goberno e preguntou cales eran as riquezas do país. Os conselleiros presentaron o balance:
-En tempos, Galicia fora unha potencia en pesca, agora estaba atrapada nas redes da UE; tamén daba un bo e abundante leite, pero Francia deleitou máis; as madeiras nobres sutituíronse por eucaliptos pasteiros; a electricidade xa era de tododios menos galega; antes tamén se vendía a paisaxe, pero pouco a pouco conseguiuse eliminala, e había chuvia mansa, boa cociña e un simpático carácter indeciso, mais agora facía un sol de carallo, e as boas comidas eran caras e ata se foi perdendo o carácter.
Uns e outros amosaron o seu desánimo en rico cordial bilingüe:
-Non hemos sabido aproveitar nuestras potencialidades. Cegados polo brillo del beneficio inmediato, malvendemos nuestras mellores joyas, y cual es el resultado?
-Que a nosa tierra non é nosa, meus. La nosa tierra no es nuestra, míos.
-Quédanos o albariño, iso si, e o marisco, e os grelos, as patacas de Xinzo, o capón de Vilalba, o granito do Porriño…
-Alguna fábrica de conservas ,las cerámicas de Sargadillos, los trapitos de Zara…
-Bah, farangullas, Eso no es nada.
-Estamos aviados. Estamos fodidos.
-Comprería innovar. Desenvolver una idea original. Algo que nos sacase do rincón da historia…
- No podemos invadir un país, no tenemos competencias, es anticonstitucional.
...Continuará...
